Als eten moeilijk gaat bij peuters

We kennen het allemaal, de grillen en stemmingen van peuters in de peuterpuberteit. Zeker als ze boos, moe, verdrietig of gespannen zijn.
Een van die grillen is het weigeren van eten dat vorige keer wel lekker was. Een peuter kan plots heel specifiek kiezen voor bepaalde kleur, geur, textuur,...van eten. Ze zijn erg koppig en geven niet toe. Veel ouders maken zich zorgen. Eet mijn kind voldoende? Gaat hij geen honger lijden?
Zolang je kind goed groeit en vrolijk is, is er niets verontrustend. Kinderen hongeren zichzelf niet zomaar uit en passen zelfs hun eetlust aan hun noden aan.
Hieronder vind je enkele tips om toch wat rust te vinden en ermee om te gaan:

1. Hou rekening met je kind.
Je weet wat je kind wel lust. Vertrek hiervan en voeg hierbij iets nieuw in kleine porties. Maak de maaltijd uitnodigend en verzin er iets leuks bij.

2. Verwacht niets.
Maak het gezellig en nodig je kind uit om te eten. Vermijd het woord 'proeven'. Forceer niks en doseer de porties. Een te grote hoeveelheid werkt vaak demotiverend.
Laat de peuter niet te lang aan tafel zitten, 20 min is meer dan genoeg.

3. Structuur en regelmaat.
Eet zoveel mogelijk op vaste momenten en beperk tussendoortjes. Ga samen aan tafel zitten, de sfeer beïnvloedt eetlust. Als jij geniet van je maaltijd stimuleert je je kleintje ook te eten. Zien doet leren.

4. Knoeien hoort erbij.
Kinderen ontdekken met al hun zintuigen, dus ook voelen. Ze experimenteren dan ook uitbundig met alles wat ze voorgeschoteld krijgen. Wil je het toch beperken? Gebruik dan een stuk groente of fruit in een aparte kom dat ze met de handjes mogen eten. Een ander alternatief is een stoelzuiger. Dit is een speeltje met zuignappen om op de stoel te zetten, afleiding verzekerd.

Eet samen smakelijk!

1 gezin, 1 bed

Een nieuw fenomeen treedt op, vooral moeders willen het en vaders blijven sceptisch. Samen slapen met het ganse gezin in een bed. Kan het? Of is het een stap te ver?

Geschiedenis
In de oertijd sliep de mens het liefst in een grot. Deze bood bescherming tegen barre weersomstandigheden maar ook tegen roofdieren. Een ganse familie bij elkaar, lekker knus tegen elkaar gewurmd voor wat warmte.  
Een instinctieve normaliteit. Naarmate we evolueerden en dus meer en meer denkende wezens werden, nam ons instinct af. Tot een 50 jaar geleden was het samen slapen doodnormaal. Er was nog geen anticonceptie en een huis telde vaak maar 1 of 2 slaapkamers. Waar moest je anders met al die kinderen naartoe?
Het idee ontstond stilaan om ieder zijn eigen ruimte en privacy te geven. Vooral de rijken vonden dit beter. Iedereen die opkeek naar de hogere stand imiteerde hun gewoonten. Ieder in zijn eigen bed.

Visie
Mensen zijn sociale wezens. We zoeken elkaar op. We hebben familie, vrienden, kennissen, collega's,... De mens heeft nood aan interactie, dat is ons instinctief meegegeven. De oermens zou in zijn eentje niet veel kans maken tegen de bedreiging van de natuur. Wij hebben de oerbehoefte aan soortgenoten rondom ons.
Maslow staat bekend voor zijn behoeftenpiramide. Als basis heb je lichamelijke behoeften zoals voedsel, drank, slaap,... Zonder deze elementen ben je niet in evenwicht. Vervolgens komt behoefte aan veiligheid en zekerheid en dan de sociale contacten gevolgd door waardering en uiteindelijk de zelfontplooiing. Je kan pas een trapje hoger gaan als de huidige behoeften bevredigd zijn.
Wat zijn de noden van een baby? Voedsel, veiligheid en liefde. Hier begint het. Als baby leggen we de basis voor onze zelfontplooiing. Maar die basis moeten we krijgen van onze ouders.
Veiligheid en zekerheid ontvangen we via genegenheid en nabijheid. Een baby heeft iemand nodig die er steeds staat. Meestal is dat Mama, degene die een nauwe band heeft ontwikkeld vanuit de baarmoeder. Als Mama uit het oog verdwijnt ontstaat een gevoel van onzekerheid want zonder haar is er geen voedsel, geen liefde. Instinctief wil een baby zoveel mogelijk veiligheid voelen want het oerinstinct zegt ons te overleven en dat is enkel mogelijk als mama en papa bescherming bieden.
Hoe voelt een baby zich dan als je hem in een kamertje alleen legt? Hij wordt plots wakker en er is niemand in de buurt om hem te beschermen. Een baby leeft nu nog steeds instinctmatig in de oertijd, de jungle vol gevaren. De enige veilige plek is dicht bij volwassenen. Een alleen gelaten kind zal zijn overlevingsmechanismes aanspreken: huilen! 'Ik ben hier, pak me op!' Als hij huilt komt Mama ook wel, daar ben ik van overtuigd, maar hoelang duurt het voor Mama het gehuil opmerkt, zich rechtzet en de kamer bereikt? Hoelang duurt het bij een Mama die naast haar kind ligt?
Als het te lang duurt gaat het huilen bij een baby uiteindelijk over in stilte. 'Niemand komt. Ik moet me verstoppen.' Er zijn zelfs kinderen die het huilen overslaan en zich meteen gaan verstoppen.Welke baby voelt zich het meest geborgen ook al zien beide mama's hun kind even graag? Welk kind is er echt 'rustig'?
Wij zien een kinderbed als een veilige plek, meer een baby niet. Die voelt zich achtergelaten in een bos tussen de wilde dieren. En dat kan psychologische schade aanrichten.
Naast elkaar slapen heeft een bijkomend voordeel dat Mama haar voelsprieten veel intenser werken en dus makkelijker zaken oppikt. Dat stelt haar in staat actief te reageren en de stress bij haar baby tot een minimum te herleiden door. Want elke huilbui is een stresserend gebeuren voor een kind.
Wie vindt 's nachts meermaals opstaan om een tutje te geven een leuk karwei? Je nachtrust is doorbroken en je slaapt achteraf minder diep waardoor je je 's morgens extra moe voelt. Samen slapen wil zeggen dat je je ogen maar enkele seconden hoeft te openen en zo weer indut.
Ikzelf kreeg ooit de vraag van mijn eigen zoontje: 'Waarom mag papa wel bij jou slapen ik niet? Ik heb je meer nodig dan papa.' Dat zette me aan het denken. Mijn zoon van toen 4 jaar had gelijk. We slapen samen met onze partner omdat we die graag zien, we hebben een band. Zien we ons kind dan minder graag? Waarom verkiezen we onze partner boven ons kind? Als ze beiden gelijk zijn, waarom zijn de regels dan anders? Wij hebben hier wel steeds een uitleg voor klaar, maar kinderen denken zo niet. Een kind denkt in behoeften. Ze zoeken constant naar evenwichtigheid, zich goed voelen. Dat kan enkel als de behoeften voldaan zijn.
Sindsdien gebeurt het regelmatig dat we met 4 in bed liggen. De 2 zonen en mijn partner en ik. Aangezien de jongste nog maar 4 maanden is en dus s'nachts nog nood heeft aan borstvoeding en mijn aanwezigheid ligt hij, uiteraard op een verantwoorde manier, tussen ons in. De oudste van 4 heeft een eigen kamer met eigen bed en slaapt hier het meeste van de tijd in. Maar als hij zich eens niet lekker voelt, of wat meer nood heeft aan geborgenheid dan slaapt hij gewoon bij ons. Hij geeft dan ook vaak zelf aan dat het deugd deed wat dichter bij ons te zijn en kan dan meestal de dag erna weer in zijn eigen bedje genieten van zijn nachtrust. Mijn man was eerst geen voorstander, toch heeft hij nu ervaren dat zijn nachten rustiger verlopen en dat de oudste zoon minder 'moeilijke' momenten meemaakt overdag sinds hij af en toe bij ons tot rust kan komen.
Bovendien is het niet zo dat je minder rustig slaapt. S'nachts wakker worden hoort erbij, of het nu is van een kind of een partner dat snurkt, beweegt in zijn slaap of een brandend vuur in de oertijd dat stilaan uitdooft en weer aangepord moet worden. Als ouder ben je verantwoordelijk voor je kinderen. Je wil ze het beste geven en je hebt er alles voor over. Geef hen dan zeker ook de veiligheid en geborgenheid waar ze zo naar snakken.
Elk kind is anders met andere behoeften. Het ene kind is zelfstandiger, heeft meer zelfvertrouwen, het andere is onzeker en angstig. Niet elk kind heeft behoefte aan het delen van een bed. Dus laat dit artikel geen aanzet geven tot overbodige conflicten. Mijn doel als kindercoach is voornamelijk zorgen dat deze kleine mensjes zich kunnen ontwikkelen tot evenwichtige volwassenen die stevig op de grond staan vol zelfvertrouwen. Als ouder speel jij er de belangrijkste rol in. Luisteren naar de behoeften van een kind en hen laten verwoorden wat ze nodig hebben is een eerste stap. Als ouder moet ook jij naar hen toe (en je partner) kunnen vertellen waar jij behoefte aan hebt. Zo stel je samen regels en grenzen op in een verbondenheid met elkaar en zo creëer je een onafscheidelijke band.

MOET je samen slapen met je kinderen? Neen, dat moet niet. Maar luister naar de behoeften van je kind en als de behoefte er is, welke goede reden heb jij als ouder dan om daar niet aan te voldoen?

Een nachtrust bij ouders met een veilig gevoel is vele malen beter dan een onnatuurlijke slaap alleen in een voor het kind 'gevaarlijk' aanvoelende situatie.


In de media horen we nu vaal pro en contra's over het samenslapen en meestal raden ze het af omwille van verstikkingsgevaar. Uiteraard klopt dit ook, maar als ouder moet je je voorbereidingen nemen en je bed veilig maken voor je kind.
Jij als ouder weet wat het beste is voor je eigen kind, volg je hart en je instinct ongeacht de reacties van anderen.